Ik voel me af en toe best onzeker. Als ik op Twitter, Linkedin en in de vakbladen zie hoeveel (management)boeken er geschreven worden, dat slaat de schrik me om het hart.
Wat zou ik dan nog voor boek schrijven, wie gaat dat kopen, en wie gaat het lezen? Wanneer las ik voor het laatst zelf een managementboek van A tot Z?
Maar als ik dan Danielle Braun aan de weg zie timmeren met haar boek ‘De Corporate Tribe‘ dan denk ik: die is goed, dat wil ik ook! Dus ik zet nog even door. In de week waarop veel vrienden en bekenden de Alpe d’Huzes fietsen leen ik hun motto: Opgeven is geen optie.
Focus, focus, focus
Focus is nodig om iets af te krijgen. En focus was er in de eerste 3 maanden van dit jaar. Een reeks aan interviews, alles lukte, ik schreef makkelijk, had mooie gesprekken, de afspraken waren zo gemaakt. En toen kreeg ik een nieuw project, en nog een en nog een. Grote en kleine klussen volgen elkaar op. En ik was mijn focus kwijt. Althans, de focus op het boek. Niet de focus op mijn werk. En waar leef ik van? De betaalde opdrachten. Dus daar richt ik mij nu even helemaal op. Want dingen half doen, daar ben ik niet van!
PID of JBFmGV
Wel of geen PID: het gaat JBFmGV
Ik moet even omschakelen…weg van de volzinnen, terug naar jargon vol afkortingen. Ik ben net met een nieuw project begonnen. Hier moet ik een PID (Project Initiation Document) maken. Prince2, waar ik jaren geleden na het bestuderen van honderden slides een certificaat voor haalde. Gortdroge templates, waar je sommige informatie wel drie keer in moet zetten. Gemaakt voor IT, misbruikt door de rest van de organisatie.
Wat wel leuk is de grap die ik ooit met een opdrachtgever uithaalde. Hij vertelde vol trots dat hij al goed opschoot met de Prince2 certificering. En ik antwoordde: Prince2, dat jullie daar nog aan beginnen! Ik ben al volledig Prince3 gecertificeerd. Met een bleek gezicht vroeg hij aarzelend wat het verschil was. Ik heb hem snel uit zijn lijden verlost. Prince3 is projectmanagement JPFmGV (op zijn Jan Boeren Fluitjes met Gezond Verstand). Niet te lang plannen maken, maar klein beginnen, beweging krijgen en gewoon doen. Dat is een beetje Scrum met een Agile sausje.
Zo ben ik ook aan mijn boek begonnen. Een eerste interview, een tweede en inmiddels zijn het er bijna 10. En dan dringt de vraag zich op: waarom beperk ik me tot de Nederlandse CEO’s. Ik had een leuke mailwisseling met de CEO van Booking.com en ben nog bezig met een afspraak met CitizenM. Dat zijn Engelse interviews, dus waarom zou ik me beperken tot de Nederlandse markt? En het Nederlandse taalgebied.
Voorlopig blijf ik bij mijn besluit. Dat kan ook zonder PID en met gezond verstand.
Watzlawick leeft! Leve Watzlawick
Vorige week schreef ik al over mijn eerste lessen in het communicatievak. Het blauwe boek van Mastenbroek, dat nog steeds in de kast staat. Dat boek staat in hetzelfde rijtje als het boek van psycholoog Paul Watzlawick ‘De pragmatische aspecten van menselijke communicatie’.
Een boek dat ik vol enthousiasme heb aangeschaft, maar tijdens mijn studie nooit helemaal heb gelezen. Ook hier heb ik een zin van de docent in mijn hoofd geprent: “alle gedrag is communicatie”. En precies deze zin kwam in mij op tijdens het interview met Caro van Eekelen van Accor Hotels. Toen ik haar vroeg of ze een definitie van interne communicatie had, antwoordde ze:
“Eigenlijk bijna alles is interne communicatie, elke relatie die je met een ander binnen de organisatie hebt. Zodra je met een ander in contact staat ben je aan het communiceren“.
En even later zegt ze: “Het voorbeeldgedrag is denk ik een van de belangrijkste dingen van het baas-zijn. Als ik iets doe, dan moet een ander dat ook mogen doen.”
Ook André Huizing zet met zijn gedrag – soms letterlijk – de toon. “Ik ben me bewust van het feit dat ik een voorbeeld ben. Ik open de ‘clubmeeting’ – één van de weinige momenten dat de hele groep bij elkaar is –ik altijd zelf. Ik stel de nieuwe mensen voor en maak soms ongepaste grappen. Daar moet ik af en toe ook mijn excuus wel voor aanbieden. Maar ik probeer daar ook een statement mee te maken. Ik doe het voor, en mensen zien dat dat geaccepteerd gedrag is. “
Het boek van Watzlawick is de eerste versie van wat we tegenwoordig de interactievisie op communicatie noemen. De basis van zijn theorie is de zin “One cannot not communicate: Every behavior is a form of communication.”.
Ik heb besloten dat ik binnenkort het boek maar eens van A tot Z ga lezen. Als ik tot heldere inzichten kom, dan deel ik ze hier.
Betekenisgeving avant la lettre
In 1985 (ja toen al) ging ik naar de HEAO-Communicatie in Utrecht. Daar kregen we les in Public Relations van Dymph van der Laan. We begonnen met de definitie van PR:
Public Relations is het stelselmatig bevorderen van wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen.
Het schrift heb ik nog nooit weggegooid, het is een van de betekenisvolle herinneringen aan een mooie tijd waar ik geen afscheid van kan nemen. Uit die tijd heb ik er nog een: het grote blauwe boek ‘ PR en Voorlichting, van Mastenbroek.
Week in week uit gingen we in op deze definitie, die woord voor woord werd uitgekauwd. En ik heb me nooit verveeld. Nu in mijn praktijk – waarbij ik veel aan betekenisgeving doe – denk ik regelmatig terug aan deze wijze lessen van Dymph. Niet alleen heeft zij een definitie in mijn hersens geplant, ze heeft er ook waardevolle betekenis aan gegeven. Niet alleen aan de zin zelf, maar elk woord heeft een lading gekregen waar ik in de uitoefening van mijn vak iets aan heb. En nu heet dat betekenisgeving.
In de interviews voor mijn boek komt betekenisgeving ook elke keer terug. Je kunt een veranderverhaal zenden, een powerpoint afdraaien. Maar de dialoog na je verhaal maakt het succes. Wat bedoel je met je verhaal, wat betekent dat voor de verschillende afdelingen, vestigingen en mensen. Een rol van de leider is het voeren van de dialoog, het faciliteren van betekenisgeving en vooral het geven van vertrouwen.
PS Voor de onderwijsfilosofen: Dymph was een geweldige docente, inspirerend, energiek, door de wol geverfd en vol met verhalen
Ik zou het goed doen als Sherlock Holmes…
Af en toe voel ik me net Sherlock Holmes. En eerlijk gezegd: dan voel ik me in mijn element. Verbindingen leggen, verrassende contacten maken en natuurlijk succes hebben. Heerlijk. Afspraken maken met CEO’s kan een dagtaak zijn ervaar ik. Een tipje van de sluier…
Eerst ga ik op zoek naar die CEO’s die iets bijzonders doen in hun organisatie. Die een boegbeeld zijn, die zorgen voor trots op het bedrijf en die echt het gesprek aangaan met hun medewerkers. Dat kan face-to-face maar ook online.
Aardige CEO’s zijn er genoeg. En mensen die mij een beetje kennen weten wat ik dan zeg: `’met aardige mensen kan je de grachten dempen.”
CEO’s die iets bijzonders doen voor hun bedrijf, ook die zijn er genoeg. Ze fuseren, ze gaan naar de beurs, ze winnen een prijs of ze gaan toch niet failliet. Maar dat is de zakelijke kant. Daar zoek ik niet naar.
Als ik zo’n bijzonder mens heb gevonden, zoek ik in mijn netwerk of er al een contact ligt. Of ik iemand ken die mij kan helpen om een afspraak te krijgen. Als dat niet zo is, dan zoek ik op het web naar bedrijfsgegevens.
Soms gok ik het e-mail adres, en vaak gok ik goed. Zo had ik gisteren een leuke ping-pong mailwisseling met Darren Huston, CEO van Booking.com. Die gewoon zijn eigen mail leest, beoordeelt en beantwoordt. Hij vindt zichzelf niet bijzonder genoeg, maar de medewerkster die ik aan de lijn had was laaiend enthousiast over hem. Bij Action heb ik mijn verzoek via het klachtenformulier op de website verstuurd. Dat is een zwarte doos. Geen reactie ontvangen. Maar ik heb geduld. Ook dat hoort bij een goede speurneus. En gelukkig heb ik regelmatig succes als speurneus.
PS de neus is van de hond van mijn zusje, die net als Michaela de Prince van het Nationaal ballet vitiligo heeft, waarover zij een prachtige TEDtalk houdt.
CEO en zijn adviseur – prikkelen en prikken?
Na een aantal interviews met CEO’s over hun communicatief leiderschap en hun invloed op organisatieverandering heb ik een nieuw idee. In elk interview vraag ik naar de rol van de afdeling communicatie, de samenwerking met deze afdeling of functionaris. Nu heb ik geen enkele CEO via zijn persvoorlichter weten te bereiken. Dit zegt misschien al iets over de samenwerking. Maar van de andere CEO’s denk ik erover om een gesprek aan te gaan met een communicatieadviseur. Hoe ondersteunen zij hun roerganger? Hoe zien zij hun eigen rol en waar werken ze samen?
Is het de samenwerking als een hofnar en de vorst? Is de communicatie adviseur degene die de CEO prikkelt en scherp houdt? Kunnen zij hun authenticiteit bewaren, kunnen zij zich onafhankelijk opstellen? Immers, alleen dan kunnen zij hun rol om de organisatie in beweging te brengen en te houden goed vervullen.
Marco Raad schrijft in zijn boek ‘De hedendaagse hofnar’ dat de hofnar organisaties helpt succesvol te zijn. Met humor, vaak met vragen. Allemaal erop gericht om de organisatie in beweging te krijgen. Hier komt ook ons aloude spreekwoord ‘Een dwaas kan meer vragen dan tien wijzen kunnen beantwoorden‘ vandaan.
50 shades of internal communication
Dit blog gaat niet over die film, niet over hét boek, maar wel over een nieuw facet van het schrijven van mijn boek.
Ik had een gesprek met Ina Boer van Van Duuren Media. Een fijn en open gesprek waarna ik heb besloten dat ik mijn boek door een echte uitgever laat uitgeven. Een paar wijze lessen die ik van Ina leerde deel ik hier. Het worden er geen 50, maar 5 …maar deze titel trekt wellicht wat extra lezers. En het uitgeversvak is marketing pur sang.
- Van een boek schrijven wordt bijna niemand rijk.
Of je moet Kluun heten, of Saskia Noort en wellicht doet Menno Lanting ook goede zaken. Maar een auteur krijgt zo’n 10% van de verkoopprijs van het boek. Dat is bij het gemiddelde boek dus 2 euro. Gelukkig is het mij niet om het geld te doen. Mijn drijfveer is nog beter worden in mijn vak, het vak verder professionaliseren en mooier organiseren voor tevreden klanten.
- IC is niet echt sexy
Als je met een uitgever praat, wordt de focus gelijk verlegd. De uitgever heeft een brede blik op de wereld, en de uitgever moet zorgen dat het boek verkocht wordt. Interne communicatie heeft een beperkte doelgroep en heeft daarmee natuurlijk een beperkte afzetmarkt. Door de titel spannender te maken, de doelgroep te verbreden zal een uitgever eerder geneigd zijn je manuscript te beoordelen.
- Uitgevers zijn net als tijdschriften, vakbonden en verenigingen
Een uitgever in managementboeken werkt met fondsen. Een fonds heeft een thema, zoals management, leiderschap, coaching, gezondheidszorg, lean et cetera. Het lijkt wel de nieuwe verzuiling: voor elk issue hebben we in ons land een actiegroep, vereniging of vakbond. En er hoort ook meestal een tijdschrift bij.
Zoek je dus een uitgever, dan moet die passen bij het thema, dat weer past bij de markt waar je je boek wilt verkopen.
- Goed genoeg zijn om in de zeef te blijven liggen
De uitgever kent de markt, hij selecteert alleen de beste boeken met de beste verkoopkansen. Hij zeeft het totale aanbod en wat je aanlevert bij de uitgever moet dus goed genoeg zijn om in de zeef te blijven liggen.
- Denk bij het schrijven na over de interviews die je gaat geven
Als je een boek schrijft, dan kan free-publicity je helpen met de verkoop. Denk daarom bij het schrijven na over interviews. Waarom zou Management Team mij interviewen over mijn boek? Wanneer is het voor Kluwer interessant om een artikel in een van hun bladen te publiceren? Het moet wat smeuïgheid hebben
En waarom heet deze blog nu 50 shades of Internal communication? Omdat de titel enorm bijdraagt aan de verkoop van je boek. En het plaatje dient hetzelfde doel. Een steen in Sintra bij het Moorse kasteel.
Meer tips over auteur worden en een boek uit laten geven vind je op de site van Anderz, een hele serie vragen die je brengen tot de kern van je boek.
Mooie gesprekken – over relaties, trots, de baas zijn en vertrouwen
Ik ben op de helft van mijn oorspronkelijke doel: 10 CEO’s interviewen over interne communicatie. Mooie gesprekken, met fijne mensen. Open gesprekken ook. Een paar dingen vallen mij op.
Elk gesprek lijkt een thema te hebben. De thema’s die ik heb is: vertrouwen, cultuur, zichtbaarheid, verbinding en betekenisgeving. Elke CEO geeft leiding op zijn eigen authentieke manier. En alle vijf hebben ze een eigen stijl van communicatief leiderschap, die past bij hun persoon en bij de organisatie waar ze leiding aan geven.
Zo ontwikkelt mijn concept #ICEO zich langzaam van iets dat al mooi was naar nog iets mooiers. Het zit al in de vorm, net als het opgekrulde blad van een varen. Het boek wordt ook geen puur interviewboek. Ik ga in de literatuur op zoek naar deze thema’s in relatie tot interne communicatie. Wat kunnen we hier van leren?
Ik vind 10 trouwens te weinig, dus ga voor 20. Ken je nog een leuke CEO die echt een bijzondere communicatieve rol vervult in zijn of haar organisatie? Laat het me weten via iceo@deaviespraktijk.nl
Persvoorlichters – #ICEO 3 – 0
Schrik niet, deze uitslag is geen reflectie van de stand van mijn boek. Het gaat goed met mijn interviews, ik heb alleen maar leuke gesprekken met leuke mensen. Het lijstje groeit op basis van de input die ik uit mijn netwerk krijg. Inmiddels heb ik 16 CEO’s benaderd, waarvan er 12 hebben toegezegd, waar 9 afspraken uit voortkomen. Volgen jullie me nog?
Want juist hier zit mijn verbazing: drie CEO’s hebben zelf aangegeven dat ze graag willen meewerken, maar zijn teruggefloten door hun persvoorlichter. Er is ook nog een persvoorlichter die consequent zwijgt ….en die werkt niet bij ING!
Overdenkingen op weg naar een boek 