Mooie gesprekken – over relaties, trots, de baas zijn en vertrouwen

Ik ben op de helft van mijn oorspronkelijke doel: 10 CEO’s interviewen over interne communicatie. Mooie gesprekken, met fijne mensen. Open gesprekken ook. Een paar dingen vallen mij op.

Elk gesprek lijkt een thema te hebben. De thema’s die ik heb is: vertrouwen, cultuur, zichtbaarheid, verbinding en betekenisgeving. Elke CEO geeft leiding op zijn eigen authentieke manier. En alle vijf hebben ze een eigen stijl van communicatief leiderschap, die past bij hun persoon en bij de organisatie waar ze leiding aan geven.

Zo ontwikkelt mijn concept #ICEO zich langzaam van iets dat al mooi was naar nog iets mooiers. Het zit al in de vorm, net als het opgekrulde blad van een varen. Het boek wordt ook geen puur interviewboek. Ik ga in de literatuur op zoek naar deze thema’s in relatie tot interne communicatie. Wat kunnen we hier van leren?

Ik vind 10 trouwens te weinig, dus ga voor 20. Ken je nog een leuke CEO die echt een bijzondere communicatieve rol vervult in zijn of haar organisatie? Laat het me weten via iceo@deaviespraktijk.nl

Graag of heel graag, dat is het motto!

Breaking: de eerste CEO heeft nee gezegd

De eerste CEO heeft via zijn persvoorlichter laten weten dat hij nog niet mee wil werken aan mijn boek. Het is niet zo dat hij helemaal niet mee wil werken, maar nu niet. Redenen zijn helder: nog geen uitgever, nog niet duidelijk wie er allemaal meewerken. Nu heeft bijna geen beginnend auteur een uitgever en kan ik het boek ook nog steeds in eigen beheer uitgeven. Niet getreurd.

Op mijn spreadsheet staan nu 2 CEO’s op oranje (die denken nog na) en 1 op rood (die doet niet mee). Alle drie gecommuniceerd via een persvoorlichter of woordvoerder. Wat zegt dat over de CEO, de interne communicatie en mijn vakgenoten?

Opvallend is dat de CEO’s die zelf beslissen makkelijk ja zeggen en leuke verhalen vertellen én me doorverwijzen naar een andere CEO die ook bijdraagt aan een communicatieve organisatie.

Het mooie is: ik ben er helemaal niet door uit het veld geslagen. Het sterkt me alleen maar in mijn plan er een prachtig boek van te maken met mooie verhalen. Want naast die ene afwijzing heb ik er ook weer twee bij gekregen. Als ik dat ritme vast kan houden, komt het helemaal goed.

Het is net als in de liefde: graag of heel graag!

Heeft een boek een uitgever nodig?

Een boek is niets zonder uitgever, althans in de traditionele wereld. Daarom heb ik een afspraak met Ina Boer, Directeur Uitgever bij Van Duuren Management en AnderZ. Tijdens het ManagementBoek sprekersevent werd ik door Hans Groen van Focus Conferences aan haar voorgesteld. Hij wist me te laten blozen met zijn woorden: “houd haar in de gaten, ze wordt een hele grote.” Dat heeft nog nooit iemand in mijn bijzijn over mij gezegd. Dank Hans!

Ina beloofde me een keer te sparren over mijn boek. In haar e-mail is ze heerlijk helder: ze wil sparren, maar dat wil niet zeggen dat ze belooft mijn boek uit te geven.  Fijn, dat verwachtingsmanagement. Een van mijn motto’s is: het kan maar duidelijk zijn!

En of een boek écht een uitgever nodig heeft, is me vast na vanochtend een stuk duidelijker.

Handen uit de mouwen!

Ik ben hard aan het denken, schrijven, herschrijven, schrappen en plannen. Gisteren heb ik een afspraak gemaakt met de CEO van Zorgverzekeraar DSW . Dat betekent dat er nu één interview afgerond is, er twee afspraken staan en één afspraak nog gemaakt moet worden. Die hangt bij de persdienst. Dus het begint echt. Ik weet aardig wat ik wil en wat ik wil weten van de CEO’s die ik interview. Maar wat zouden jullie willen weten?

Een stukje van mijn achterflap:
In #ICEO laten 10 CEO’s van grote en kleine organisaties hun licht schijnen over hun rol in de interne communicatie in hun organisaties. Hoe zien zij deze rol, waar voelen zij zich verantwoordelijk voor, wat is de relatie met de afdeling communicatie, van wie is interne communicatie eigenlijk en welke media gebruiken zij actief?

Nu wil ik jouw mening weten: Wat wil jij weten van een CEO over interne communicatie?Dus: get your hands dirty, handen uit de mouwen en reageer op mijn oproep.

Mijn dank is groot!

Trechter je focus

Dat is het advies dat Gijs de Vries in een interview gaf over zijn carrière-switch van Ernst & Young naar het Nederlandse Rode Kruis. Nou, focus op mijn boek is er, maar het initiële wensenlijstje groeit in mijn hoofd als kool. Wat zijn er veel mooie bedrijven, die op een bijzondere manier met hun medewerkers en klanten omgaan, die hun markt veroveren door anders te zijn en die een CEO hebben die een echt mooi boegbeeld van de organisatie is. Neem René Frijters van KNAB, een bank die het totaal anders doet dan de traditionele banken. Of Wil Koopmans, van Zinnzorg, die een boek liet schrijven over de geschiedenis van de ouderenzorg getiteld: ‘Daar zou ik zelf willen wonen’.

Maar ook Coolblue is een bedrijf dat ik bewonder, ik heb er nog nooit iets besteld, wel gekeken en ik volg ze op Twitter. En het lijkt me zo leuk om daar te werken. En daarbij vraag ik me af: Welke rol speelt de CEO daarbij?

Ik heb het lijstje nu alleen uitgebreid met René Frijters, omdat ik toch wat focus wil houden. Maar uiteindelijk bel ik ook bij die andere CEO’s een keer aan. Daar twijfel ik niet over.

Stel niet uit met gelukkig worden tot het te laat is

Het boek, mijn blog, mijn netwerk experimentje, het is allemaal leuk, beetje spannend en vooral leerzaam. Ik heb mijn verlanglijstje gepost via mijn blog. Dat leverde nog geen reacties op, maar via Linkedin, Twitter en Facebook kreeg ik verrassend leuke reacties. Heleen van Holten netwerkt bij de supermarkt, Ilonka Coenraad in de lucht, Bart van Uden grossiert in conctacten vanuit zijn Lean Six Sigma Black Belt opleiding. René Wijshake benadert zijn eigen CEO. Wat een heerlijk warm bad, zoveel mensen die niet alleen met me meedenken, maar die me ook echt helpen.

Maar de netwerk held van 2014 is Wim de Jong, die ik helemaal nog nooit ontmoet heb – we volgen elkaar op Twitter! Hij heeft direct contact gelegd met Aegon en Microsoft. En het interview met Edwin Hageman van Microsoft hoeft alleen nog maar gepland te worden.

Netwerken werkt echt! En daar word ik gelukkig van…

Hulp gevraagd: wensenlijstje voor onder de kerstboom

Wat wordt het dit jaar? Gourmetten of fonduen, op bezoek bij schoonouders en ouders of een klassieke kalkoen met het eigen gezin?
Ik rijd het land door en doe het zoals het hoort las ik in het AD van vandaag: Kerst vier je met je familie, kerstavond vier je met vrienden.

Voor het momentje dat je je verveelt, of je wilt even een puzzeltje wilt doen, wil ik je uitdagen. Wil je me helpen met mijn wensenlijstje?
Ik heb een lijstje gemaakt van CEO’s die ik graag wil interviewen. Het zou fijn zijn als mijn netwerk me kan helpen in contact te komen met deze mensen. Twee CEO’s hebben al toegezegd: Gerrit Zalm en André Huizing.

Je kunt reageren per mail, telefoon, of door een reactie te geven op deze blog.

Ik wens je hele fijne, gezellige en rustige Kerstdagen en alvast dank voor je hulp.

Hulp gevraagd: ken jij een van deze mensen?

Ik heb een wensenlijstje gemaakt van de CEO’s die ik graag wil interviewen voor mijn boek. Het zou fijn zijn als mijn netwerk me in contact kan brengen met deze mannen en vrouwen.

Herna Verhagen, PostNL
Herna Verhagen is een van de weinige CEO’s van een beursgenoteerd bedrijf in Nederland. Uitgeroepen tot machtigste vrouw van Nederland in 2014. Ze luistert en gaat het gesprek aan. (AD 24/12/2014)
PostNL transformeert van briefbezorger naar pakkettenbedrijf waar bijna 60.000 mensen werken. Hoe communiceer als CEO met je mensen die niet achter een bureau zitten en veelal geen computer van het werk hebben? En die niet altijd even tevreden lijken.

Frits van den Eerd, Jumbo Supermarkten Hield ooit een vlammend betoog over zijn rol als CEO. Hij vergeleek zijn werk als het overgebleven kleffe koude restje patat onderin de puntzak. Wat betekent dat voor de interne communicatie? Lees trouwens dat hij net als André Huizing gek is op auto’s. Evert Halvarsson , Scania Benelux In mijn tijd bij ABN AMRO zijn wij op bezoek geweest bij Scania. De organisatie die in Nederland ver voorop loopt in de implementatie van Lean management. Tijdens deze go&see werd verteld dat de CEO regelmatig meedraait in de productielijn in Zwolle en dat de MT vergaderingen in het midden van deze vloer plaatsvinden. Letterlijk hele korte lijnen in de productie dus. Hoe zit dat in de retailtak van Scania? Vanuit Lean gezien kan interne communicatie gauw bestempeld worden als waste. Hoe bewijs je de toegevoegde (klant)waarde? Jan Hommen, KPMG Na ING gaat Jan Hommen voortvarend aan de slag bij KPMG. FD kopt in november 2014: Hommen-therapie krijgt vorm bij KPMG. Hij heeft geen chique werkkamer, maar een tafel in de open ruimte.  Dit is een heldere uiting van de veranderingen die de organisatie gaat doormaken. Kernwoorden zijn zichtbaarheid, openheid en toegankelijkheid. Een zichtbare verandering vanuit de top, die  begint binnen de kantoormuren. Manon van Beek, Accenture Kiest voor thema ‘ verbinden’ als kernactiviteit van Accenture. Hoe doet ze dat intern, binnen een organisatie met mobiele en hoogopgeleide professionals. Pieter Elbers, KLM Social media zijn voor KLM de laatste jaren steeds belangrijker geworden. Ze zijn er ook heel goed in. Hoe gebruikt de CEO social media, en hoe worden social media ingezet voor interne communicatie? Edwin Hageman, Microsoft Nederland Als ‘producent’ van allerhande vernuftige tools voor online samenwerking ben ik nieuwsgierig naar het gebruik binnen de eigen organisatie. Microsoft transformeert naar een lerende organisatie, de CEO heeft geen kantoor of parkeerprivileges meer. Maar ook de grote transparantie, het vervallen van grenzen tussen binnen en buiten de organisatie, zijn spannend. Denk aan de openbare publicatie van de emails van CEO Satya Nadella. http://news.microsoft.com/ceo/index.html Hennie van der Most, Van der Most Een ondernemer pur sang; die volgens mij het customer excellence gen in zich heeft. Maar hoe kijkt hij als harde werker aan tegen een stafafdeling interne communicatie? En hoe kijkt hij aan tegen zijn rol als binder van medewerkers? Hij heeft een Twitteraccount, maar twittert hij zelf of wordt dat voor hem gedaan? Neelie Kroes, Startup Envoy Het lijkt een iron lady, maar het valt me keer op keer op dat ze haar team in de spotlights wil zetten en niet zelf alle lof wil oogsten. Is niet echt een CEO, maar wel een bevlogen vrouw met een mening over veel zaken, die ik graag een keer zou interviewen. Marco Keim, Aegon Met stip op mijn lijstje binnengekomen toen Aegon breed aankondigde dat de afdeling interne communicatie opgeheven werd. Wat was hiertoe de aanleiding, wat voor gevolgen heeft dat voor de organisatie en voor zijn rol. En wat is de status nu? www.platforme2e.nl/aegon-heft-afdeling-interne-communicatie-op/ Toegezegd: Gerrit Zalm, ABN AMRO Heb ik geïnterviewd vanuit mijn grote respect voor zijn dagelijkse blog op het intranet. Ik verdacht hem ervan dat hij bewust ‘ verandermanagement by blog’ deed…. André Huizing, Avanade De manager waar ik veel bewondering voor heb. Wist binnen het grote Capgemini een kleine enclave (Warp 11) te stichten, met een eigen internal branding waar je U tegen zegt. Inmiddels de Nederlandse vestiging van Avanade succesvol gezet. Zijn nominatie voor de Computable CEO van het jaar 2013 kan ik volmondig onderschrijven. http://www.computable.nl/artikel/computable_awards/4728927/1853296/andr-huizing-avanade-nederland.html Chris Oomen, DSW zorgverzekering Zet de verzekeringsmarkt op scherp, wil klein en zelfstandig blijven. Schenkt jaarsalaris aan voedselbank. Moet een bijzonder mens zijn, die op eigen wijze leiding geeft aan DSW. http://www.ftm.nl/exclusive/interview-dsw-directeur-chris-oomen-de-zorgmarkt-zit-op-een-dode-weg/ Caro van Eekelen van Accor Hotel Services Benelux Via Francis Kam werd ik getipt over de persoonlijke benadering van medewerkers door Caro van Eekelen. Het Man bij hond item waarin zij dineert met een medewerker maakt dat ik bijzonder geïnteresseerd ben in de betekenis van de uitspraak: “Je en geen u, toegankelijk, maar wel de baas.” René Frijters, Oprichter Knab Ik bankier sinds de zomer van 2014 bij Knab, een verrassende,  snelle bank, die me steeds weet te verbazen. Alles online, maar de telefonische hulp is snel en to-the-point. De mensen weten echt waar ze het over hebben, denken mee en doen er alles aan om je te helpen. Een online bank, met persoonlijke service. Hoe ziet de interne communicatie er daar uit? Welke mix van online en offline hebben ze? En hoe persoonlijk communiceert René Frijters met zijn groeiende groep medewerkers? Bob Hutten, Hutten Ze winnen prijzen voor beste bedrijfscateraar, beste gastvrijheidszorg. Dat is prachtig, maar ik heb het zelf ervaren. Het eten bij Hutten is geweldig, elke dag een feestje als ik bij Cargill op kantoor mocht werken waar Hutten het bedrijfsrestaurant bestiert. Met zulk lekker eten mag het echt restaurant het en zeker geen kantine! De visie is kort en bondig: de beste, leukste en gelukkigste zijn. Maar bij het leuk opschrijven van een visie, daar blijft het niet bij. Op de website van Hutten deelt Hutten de ambitieuze groeiplannen die zijn vastgelegd in de Visie 2014-2018. En aan die visie wordt betekenis gegeven door het kernteam. En als bezoeker van de site wordt je uitgenodigd je ideeën te delen. Een mooie combinatie van interne en externe communicatie. Daar moet een communicatief leider aan het roer staan.

Bijna Kerst en mijn eerste versie van Flappie is klaar

Hieronder de eerste versie van de tekst voor de achterflap. Ik zou het fijn vinden feedback te krijgen op deze tekst. Een mooie opdracht voor bij de kerstboom.

#ICEO

Tot niet zo lang geleden was het bedrijfsleven overzichtelijk, je had een organisatie. Die organisatie had een afdeling communicatie. Het ene deel van die afdeling hield zich bezig met externe communicatie, het andere deel met interne communicatie. De organisatie veranderde af en toe ingrijpend, dan had je projectcommunicatie.

In de organisaties van nu vervagen de grenzen, tussen binnen en buiten de organisatie en daarmee tussen externe en interne communicatie. De organisatie is constant in beweging. Dus waar ligt de grens met projectcommunicatie?
Wat de meeste organisaties wel hebben is een grote roerganger, een CEO. Waar deze CEO voorheen vooral een boegbeeld voor de buitenwereld was, krijgt de moderne CEO, net als de lijnmanager, steeds meer interne communicatie verantwoordelijkheid.

Hoe denkt de CEO hier zelf over?

In #ICEO laten 10 CEO’s van grote en kleine organisaties hun licht schijnen over hun rol in de interne communicatie in hun organisaties. Hoe zien zij deze rol, waar voelen zij zich verantwoordelijk voor, wat is de relatie met de afdeling communicatie, van wie is interne communicatie eigenlijk en welke media gebruiken zij actief?

Dit boek is geschreven als inspiratiebron voor alle communicatieadviseurs die hun organisatie communicatief willen veranderen, maar ook voor (aankomend) CEO’s die meer willen weten over hun rol in de interne communicatie. En natuurlijk voor iedereen die eens een kijkje in de keuken van een andere organisatie wil kijken.

Lysbeth van Silfhout (1967) studeerde Communicatie aan de Hogeschool Utrecht, Sociale en organisatiepsychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht en volgde de post-doctorale Leergang Personeelswetenschappen bij De Baak. Ze begon haar loopbaan in de marketing-communicatie, en startte in 1997 als management consultant bij Ernst & Young (later Capgemini). Tien jaar later richtte zij haar eigen adviespraktijk op.

Onder het motto ‘Communicatief veranderen’ richt zij zich met De Adviespraktijk op organisaties die in verandertrajecten te maken krijgen met organisatie, HR-, en communicatievraagstukken.

En hij zei JA!

Nee, ik ben niet getrouwd. Dat zou ook leuk zijn.
JA, de eerste CEO heeft JA gezegd. Ik heb Gerrit Zalm vorig jaar geïnterviewd voor het Basisboek Interne communicatie dat 6 april 2015 verschijnt bij Uitgeverij Van Gorcum. Voor dit boek gebruik ik maar een klein deel van het waardevolle interview. En ik mag de rest dus gebruiken voor mijn eerste echte eigen boek!

PS En voor alle andere CEO’s: ik kreeg binnen 24 uur antwoord op mijn e-mail.

Achterflap

Ooit kreeg ik de tip van iemand die een schrijfweek volgde: als je een boek gaat schrijven, begin bij je achterflap. Nu heb ik dat in mijn hoofd al een aantal keren gedaan. De mooiste zinnen schieten door mijn hoofd als ik bijna in slaap val. Om ze vervolgens niet meer te kunnen herinneren als ik wakker wordt…

Dus vandaag zit ik achter mijn laptop om mijn eerste concept achterflap te schrijven. Maar al wat ik kan bedenken is: wat een raar woord is dat toch: achterflap!

Met Kerst op komst denk ik aan de achterkant van het konijn van Youp van ‘ Hek. Een weekje verder in de tijd een achtergebleven Oud & Nieuw lekkernij. Die dan ook nog eens appelbeignet blijkt te heten.

Maar oké, ik zal morgenochtend mijn eerste concept op dit blog publiceren. Want ook dat heb ik ooit ergens geleerd: je moet er eerst een nachtje over slapen.

Mindshift

Een boek schrijven is werken!

Als mensen vragen wat ik nu doe, zei ik tot vandaag: niets. Want ik heb geen grote klus. Naast de verbouwing van het huis van mijn ouders werk ik aan mijn boek en heb ik mooie ontmoetingen.

Maar een concept ontwikkelen en schrijven is natuurlijk niet niets. Dus vanaf vandaag zeg ik: ik werk aan mijn boek!

Een boek is net als pepernoten

De ontwikkeling van mijn boek-concept speelt zich vooral af in mijn hoofd. Maar zo zoetjes aan begin ik er ook over te vertellen, en natuurlijk dit blog staat ook online en is zichtbaar voor iedereen.

Met het vertellen voelt het ook echter, ik heb al bijna het idee dat ik er niet meer onderuit kan. Maar er is nog bijna niets! Dat geeft ruimte, vrijheid om creatief te zijn, maar het beangstigt ook. Want wat als het me niet lukt?

Gisteren heb ik met mijn neefje pepernoten gebakken. We hebben een recept gezocht, boodschappen gedaan en we hebben heel erg ons best gedaan. Maar ze waren niet zo lekker!
Toch vertellen we er enthousiast over en we eten ze, want het is ons eigen product, we hebben er veel energie in gestopt en vooral: we hebben enorm veel plezier gehad bij het maken van deze pepernoten.

Daarom zie ik mijn boek nu als pepernoten: een leuk proces, met veel creativiteit, een les in focussen en mooie ontmoetingen.

En waarom ICEO

In juli 2013 interviewde ik, samen met Arnold Koning, Gerrit Zalm (ABN AMRO) over zijn visie op interne communicatie. Gerrit Zalm schrijft elke dag een blog, die een belangrijke rol speelt in de interne communicatie binnen de bank. Ik dacht dat hij bewust ‘change management per blog’ deed. Daar moest ik natuurlijk het fijne van weten. Een interview was zo gepland, omdat ik toen betrokken was bij het Customer Excellence programma van de bank.
Arnold en ik hebben toen wat gefantaseerd, hij adviseerde een blog en ik dacht aan een boek. De titel ICEO is toen bedacht, en nu is het moment daar: ik heb de URL vastgelegd, het eerste interview is een feit. Volgende stap is het schrijven van de achterflap.

Waarom een boek?

Een paar jaar geleden ben ik begonnen met (promotie)onderzoek aan de Universiteit Twente. Met als doel: ooit de Dr. titel mogen voeren. Maar na een paar jaar ploeteren kwam dit jaar een professionele goeroe op mijn pad. En hij leerde mij: als je een goeroe wilt worden, moet je een boek schrijven. Nu is mijn ambitie niet direct goeroe worden, maar ik zoek wel erkenning voor mijn kennis en kunde! Na twee hoofdstukken in het boek van anderen is het mijn tijd: ik ga een eigen boek schrijven.

Welke rol speelt jouw CEO in de interne communicatie?

De eerste stapjes in WordPress

Ok, ik ga het doen. Ik ga een boek schrijven. Nu  heb ik het hardop uitgesproken. Het wordt een echt boek, met mijn eigen naam op de kaft. Ik heb natuurlijk al redelijk wat geschreven, artikelen, twee keer een hoofdstuk in een boek. Maar nu ga ik voor een heel boek: #ICEO – CEO’s over hun visie op interne communicatie. Ik wil zelf een blog/website over dit onderwerp starten en via mijn eerste stappen op WordPress houd ik jullie op de hoogte van de ontwikkellingen.

Een jaar verder, een jaar wijzer

Vorig jaar ben ik vol enthousiasme begonnen aan een boek, waarvoor ik een aantal mensen heb geïnterviewd. Deze ontmoetingen hebben mij verrijkt. Tegen de wijze lessen uit de gesprekken kan geen managementboek of –cursus tegenop.
Als eerste werktitel koos ik: ICEO, de rol van de CEO in de interne communicatie.
Ik sprak een potentiële uitgever, de werktitel veranderde in: Leidend voorwerp, de rol van de CEO in organisatieverandering.

En toen kwam de foto van Aylan voorbij.

De hele wereld heeft hem gezien: de foto van het Syrische jongetje, aangespoeld op het strand van Bodrum. Dit was voor mij het laatste zetje om in beweging te komen. We kunnen toch niet op de bank blijven zitten terwijl er in ons eigen Europa zulke verschrikkelijke dingen gebeuren. Via Facebook plaatst Nienke Bloem een oproep: “ik wil graag iets doen, maar ik weet niet wat.” Al snel legt zij contacten en na wat telefonisch, Facebook en What’s app contact is Dutch Parcels for Refugees geboren. Een virtuele organisatie, die al snel vijf drijvende krachten kent. Die elkaar nog nooit ontmoet hebben. We runnen een Facebook pagina die mensen in staat stelt zelf een hulppakket samen te stellen.  Een eenvoudig concept: met onze paklijst ga je door het huis, en verzamelt dat wat er op staat en jij kunt missen. Of je koopt wat spullen, zoals maandverband of luiers. Dat stuur je met hulp van ons stappenplan op naar Lesbos.

We zijn succesvol. Zo succesvol dat de pakketten op Lesbos niet kunnen verwerken. En zo praktisch als ik ben, heb ik gezegd: als ik daar een probleem heb helpen veroorzaken, dan help ik ook met het oplossen ervan. Zo vertrok ik eind september naar Lesbos. En problemen waren er genoeg. Niet alleen met het sorteren en distribueren van kleding, ook met het maken van sandwiches, het regelen van busvervoer, het registreren van geredde vluchtelingen, het organiseren van een transit kamp. En ga zo maar door. Twee weken werk ik zo’n 16 uur per dag. Er is zoveel te doen, het is  nooit af. Het voelt soms machteloos. In mijn ogen doe ik weinig, maar voor de gasten – zo worden vluchtelingen liefdevol genoemd in Molyvos – betekenen de vrijwilligers heel veel.

In december ben ik teruggegaan. Om weer twee weken vrijwilligerswerk te doen op Lesbos. Ik vertrek veel minder onbevangen. Wapen me voor mijn ‘ PTSS-light’ dat ik de eerste keer had. Ik werk hard, neem mijn rust en probeer ook te genieten van het moois dat het eiland Lesbos biedt.

Vlak voor de jaarwisseling kom ik weer thuis. Mijn leven is veranderd. Ik voel me in alle opzichten rijk. Door de ontmoetingen in 2015. Door het interview dat ik me jou had voor het boek, door de gesprekken met de vluchtelingen, door de omhelzingen en zoenen van vreemden die je dankbaar zijn. En doordat we elkaars taal niet spreken een blik voldoende is om duidelijk te maken wat we voelen.

Ik dank iedereen hartelijk voor de tijd en de wijze lessen. Ik weet niet of ik de focus voor mijn boek terug kan vinden. Wijsheid leer je niet uit een boek heb ik dit jaar ervaren. Om Chris Oomen van DSW te citeren: kennis wordt gemaakt in de ontmoeting.

Emotionele incontinentie geconstateerd

   Ik wist het eigenlijk al, maar deze week werd het me toch echt duidelijk: ik lijd aan emotionele incontinentie. Zie ik een moeder die smeekt om naar Duitsland te mogen reizen voor de toekomst van haar dochter…hup daar ga ik. En bij een zinsnede op Facebook: “Ik ruim (op Lesbos) het strand op en vandaag is het anders. Vandaag moet ik bij elk zwemvest kijken of  er nog een lichaam in zit.” Maar ook als ik poncho’s krijg bij Frans de Witte, of Keks bij Bever schiet ik vol.

Vandaag heb ik ook even voor-gehuild, zoals we vroeger als we op mochten blijven even ’s middags moesten voorslapen. Dezelfde spanning voel ik voor de reis die ik met Marie-Antoinette Westra ga maken naar Lesbos. We hebben beide ons best gedaan de 90 kilo -of was het 100?- vol te krijgen met die producten die de vluchtelingen daar echt nodig hebben.
Ik had al 200 toilettasjes, waarbij mijn kapper en mondhygiëniste hun best voor hebben gedaan. En via Facebook werden er twee tasjes toiletartikelen bezorgd. Ik kreeg 100 mutsen van de Etos. En toen kregen we een noodoproep voor verband materiaal en poncho’s. Van de dokterspraktijk kreeg ik een koffertje vol verbandmateriaal. Maar poncho’s, dat zit niet zo in mijn netwerk.

Dus heb ik de stoute schoenen aan getrokken. Eerst Action benaderd, maar die doen niet mee. En weer is het een Houtense ondernemer die mijn helpt. Frans de Witte geeft 25 mooie poncho’s. Met die buit ben ik de Bever binnengelopen en mijn vraagt daar neergelegd: deze poncho’s kreeg ik bij de buren. Wat kunnen jullie mij meegeven? Vandaag werd ik teruggebeld: ik kon 10 kilo Keks en poncho’s komen halen.

En tot mijn grote verrassing was TPG Post heel snel, op de valreep nog een doos met rugzakjes van Villavibes. Nu nog even flirten met Cor & Don, want ik heb een paar kilo teveel klaarstaan. Inclusief een familiepak papieren zakdoeken, want als ik via virtuele beelden al ga snotteren, dan kan ik me maar beter voorbereiden op het echte werk.

Druk, druk, druk – maar met dingen die er echt toe doen!

Wat is het lang geleden dat ik aan mijn boek werkte. Het laatste interview is al weer twee maanden geleden. Toen interviewde ik Meiny Prins, CEO van Priva. In 2009 sprak ik haar – net na haar verkiezing tot zakenvrouw van het jaar.
En toen kwam de stroom vluchtelingen in het nieuws. Nienke Bloem vroeg mij wat ik vond van het idee van een Facebook-pagina, om mensen in staat te stellen iets te doen. Deze pagina had ze zo gemaakt: Dutch Parcels for Refugees was geboren. Ook ik maakte twee dozen en stuurde die naar Lesbos. Net als honderden andere mensen. We waren zo succesvol dat we de actie even gepauzeerd hebben. En inmiddels hebben ze op Lesbos genoeg kleding verzameld*. Zo veel, dat ze het logistiek niet meer aan kunnen.
Daarom ga ik met Marie-Antoinette Westra naar met Corendon naar Molyvos om daar te helpen, met alles wat er moet gebeuren. Van dozen uitpakken, tot ontbijt maken en het strand opruimen.

Corendon maakt het mogelijk om 80 kilo bagage mee te nemen. We verzamelen van alles waar ze op Lesbos om vragen. Denk aan tandpasta, tandenborstels, shampoo, joggingbroeken, veterschoenen, reddingsdekens en slaapzakken.

Dus nu even geen boekenblog op deze pagina, maar een kort intermezzo dat bijdraagt aan aan betere wereld!

* Dutch Parcels for Refugees heeft nu contact met de vrijwilligers op Leros en daar gaan de pakketten nu naar toe

Onzekerheid en doorzetten – goed voorbeeld doet volgen

Ik voel me af en toe best onzeker. Als ik op Twitter, Linkedin en in de vakbladen zie hoeveel (management)boeken er geschreven worden, dat slaat de schrik me om het hart.
Wat zou ik dan nog voor boek schrijven, wie gaat dat kopen, en wie gaat het lezen? Wanneer las ik voor het laatst zelf een managementboek van A tot Z?
Maar als ik dan Danielle Braun aan de weg zie timmeren met haar boek ‘De Corporate Tribe‘ dan denk ik: die is goed, dat wil ik ook! Dus ik zet nog even door. In de week waarop veel vrienden en bekenden de Alpe d’Huzes fietsen leen ik hun motto: Opgeven is geen optie.

Focus, focus, focus

Focus is nodig om iets af te krijgen. En focus was er in de eerste 3 maanden van dit jaar. Een reeks aan interviews, alles lukte, ik schreef makkelijk, had mooie gesprekken, de afspraken waren zo gemaakt. En toen kreeg ik een nieuw project, en nog een en nog een. Grote en kleine klussen volgen elkaar op. En ik was mijn focus kwijt. Althans, de focus op het boek. Niet de focus op mijn werk. En waar leef ik van? De betaalde opdrachten. Dus daar richt ik mij nu even helemaal op. Want dingen half doen, daar ben ik niet van!

PID of JBFmGV

 Wel of geen PID: het gaat JBFmGV

Ik moet even omschakelen…weg van de volzinnen, terug naar jargon vol afkortingen. Ik ben net met een nieuw project begonnen. Hier moet ik een PID (Project Initiation Document) maken. Prince2, waar ik jaren geleden na het bestuderen van honderden slides een certificaat voor haalde. Gortdroge templates, waar je sommige informatie wel drie keer in moet zetten. Gemaakt voor IT, misbruikt door de rest van de organisatie.
Wat wel leuk is de grap die ik ooit met een opdrachtgever uithaalde. Hij vertelde vol trots dat hij al goed opschoot met de Prince2 certificering. En ik antwoordde: Prince2, dat jullie daar nog aan beginnen! Ik ben al volledig Prince3 gecertificeerd. Met een bleek gezicht vroeg hij aarzelend wat het verschil was. Ik heb hem snel uit zijn lijden verlost. Prince3 is projectmanagement JPFmGV (op zijn Jan Boeren Fluitjes met Gezond Verstand). Niet te lang plannen maken, maar klein beginnen, beweging krijgen en gewoon doen. Dat is een beetje Scrum met een Agile sausje.

Zo ben ik ook aan mijn boek begonnen. Een eerste interview, een tweede en inmiddels zijn het er bijna 10. En dan dringt de vraag zich op: waarom beperk ik me tot de Nederlandse CEO’s. Ik had een leuke mailwisseling met de CEO van Booking.com en ben nog bezig met een afspraak met CitizenM. Dat zijn Engelse interviews, dus waarom zou ik me beperken tot de Nederlandse markt? En het Nederlandse taalgebied.

Voorlopig blijf ik bij mijn besluit. Dat kan ook zonder PID en met gezond verstand.

Watzlawick leeft! Leve Watzlawick

Vorige week schreef ik al over mijn eerste lessen in het communicatievak. Het blauwe boek van Mastenbroek, dat nog steeds in de kast staat. Dat boek staat in hetzelfde rijtje als het boek van psycholoog Paul Watzlawick ‘De pragmatische aspecten van menselijke communicatie’.

Een boek dat ik vol enthousiasme heb aangeschaft, maar tijdens mijn studie nooit helemaal heb gelezen. Ook hier heb ik een zin van de docent in mijn hoofd geprent: “alle gedrag is communicatie”. En precies deze zin kwam in mij op tijdens het interview met Caro van Eekelen van Accor Hotels. Toen ik haar vroeg of ze een definitie van interne communicatie had, antwoordde ze:

“Eigenlijk bijna alles is interne communicatie, elke relatie die je met een ander binnen de organisatie hebt. Zodra je met een ander in contact staat ben je aan het communiceren“.

En even later zegt ze: “Het voorbeeldgedrag is denk ik een van de belangrijkste dingen van het baas-zijn. Als ik iets doe, dan moet een ander dat ook mogen doen.”

Ook André Huizing zet met zijn gedrag – soms letterlijk – de toon. “Ik ben me bewust van het feit dat ik een voorbeeld ben. Ik open de ‘clubmeeting’ – één van de weinige momenten dat de hele groep bij elkaar is –ik altijd zelf. Ik stel de nieuwe mensen voor en maak soms ongepaste grappen. Daar moet ik af en toe ook mijn excuus wel voor aanbieden. Maar ik probeer daar ook een statement mee te maken. Ik doe het voor, en mensen zien dat dat geaccepteerd gedrag is. “

Het boek van Watzlawick is de eerste versie van wat we tegenwoordig de interactievisie op communicatie noemen. De basis van zijn theorie is de zin “One cannot not communicate: Every behavior is a form of communication.”.

Ik heb besloten dat ik binnenkort het boek maar eens van A tot Z ga lezen. Als ik tot heldere inzichten kom, dan deel ik ze hier.

Betekenisgeving avant la lettre

In 1985 (ja toen al) ging ik naar de HEAO-Communicatie in Utrecht. Daar kregen we les in Public Relations van Dymph van der Laan. We begonnen met de definitie van PR:

Public Relations is het stelselmatig bevorderen van wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen.

Het schrift heb ik nog nooit weggegooid, het is een van de betekenisvolle herinneringen aan een mooie tijd waar ik geen afscheid van kan nemen. Uit die tijd heb ik er nog een: het grote blauwe boek ‘ PR en Voorlichting, van Mastenbroek.

Week in week uit gingen we in op deze definitie, die woord voor woord werd uitgekauwd. En ik heb me nooit verveeld. Nu in mijn praktijk – waarbij ik veel aan betekenisgeving doe – denk ik regelmatig terug aan deze wijze lessen van Dymph. Niet alleen heeft zij een definitie in mijn hersens geplant, ze heeft er ook waardevolle betekenis aan gegeven. Niet alleen aan de zin zelf, maar elk woord heeft een lading gekregen waar ik in de uitoefening van mijn vak iets aan heb. En nu heet dat betekenisgeving.

In de interviews voor mijn boek komt betekenisgeving ook elke keer terug. Je kunt een veranderverhaal zenden, een powerpoint afdraaien. Maar de dialoog na je verhaal maakt het succes. Wat bedoel je met je verhaal, wat betekent dat voor de verschillende afdelingen, vestigingen en mensen. Een rol van de leider is het voeren van de dialoog, het faciliteren van betekenisgeving en vooral het geven van vertrouwen.

PS Voor de onderwijsfilosofen: Dymph was een geweldige docente, inspirerend, energiek, door de wol geverfd en vol met verhalen

Ik zou het goed doen als Sherlock Holmes…

Af en toe voel ik me net Sherlock Holmes. En eerlijk gezegd: dan voel ik me in mijn element. Verbindingen leggen, verrassende contacten maken en natuurlijk succes hebben. Heerlijk. Afspraken maken met CEO’s kan een dagtaak zijn ervaar ik. Een tipje van de sluier…

Eerst ga ik op zoek naar die CEO’s die iets bijzonders doen in hun organisatie. Die een boegbeeld zijn, die zorgen voor trots op het bedrijf en die echt het gesprek aangaan met hun medewerkers. Dat kan face-to-face maar ook online.

Aardige CEO’s zijn er genoeg. En mensen die mij een beetje kennen weten wat ik dan zeg: `’met aardige mensen kan je de grachten dempen.”

CEO’s die iets bijzonders doen voor hun bedrijf, ook die zijn er genoeg. Ze fuseren, ze gaan naar de beurs, ze winnen een prijs of ze gaan toch niet failliet. Maar dat is de zakelijke kant. Daar zoek ik niet naar.

Als ik zo’n bijzonder mens heb gevonden, zoek ik in mijn netwerk of er al een contact ligt. Of ik iemand ken die mij kan helpen om een afspraak te krijgen. Als dat niet zo is, dan zoek ik op het web naar bedrijfsgegevens.

Soms gok ik het e-mail adres, en vaak gok ik goed. Zo had ik gisteren een leuke ping-pong mailwisseling met Darren Huston, CEO van Booking.com. Die gewoon zijn eigen mail leest, beoordeelt en beantwoordt. Hij vindt zichzelf niet bijzonder genoeg, maar de medewerkster die ik aan de lijn had was laaiend enthousiast over hem. Bij Action heb ik mijn verzoek via het klachtenformulier op de website verstuurd. Dat is een zwarte doos. Geen reactie ontvangen. Maar ik heb geduld. Ook dat hoort bij een goede speurneus. En gelukkig heb ik regelmatig succes als speurneus.

PS de neus is van de hond van mijn zusje, die net als Michaela de Prince van het Nationaal ballet vitiligo heeft, waarover zij een prachtige TEDtalk houdt.

CEO en zijn adviseur – prikkelen en prikken?

Na een aantal interviews met CEO’s over hun communicatief leiderschap en hun invloed op organisatieverandering heb ik een nieuw idee. In elk interview vraag ik naar de rol van de afdeling communicatie, de samenwerking met deze afdeling of functionaris. Nu heb ik geen enkele CEO via zijn persvoorlichter weten te bereiken. Dit zegt misschien al iets over de samenwerking. Maar van de andere CEO’s denk ik erover om een gesprek aan te gaan met een communicatieadviseur. Hoe ondersteunen zij hun roerganger? Hoe zien zij hun eigen rol en waar werken ze samen?

Is het de samenwerking als een hofnar en de vorst? Is de communicatie adviseur degene die de CEO prikkelt en scherp houdt?  Kunnen zij hun authenticiteit bewaren, kunnen zij zich onafhankelijk opstellen? Immers, alleen dan kunnen zij hun rol om de organisatie in beweging te brengen en te houden goed vervullen.

Marco Raad schrijft in zijn boek ‘De hedendaagse hofnar’ dat de hofnar organisaties helpt succesvol te zijn. Met  humor, vaak met vragen. Allemaal erop gericht om de organisatie in beweging te krijgen. Hier komt ook ons aloude spreekwoord ‘Een dwaas kan meer vragen dan tien wijzen kunnen beantwoorden‘  vandaan.